Doorpitten

Toen mijn mama hier was om mij en Martin te babysitten heb ik haar meteen de top van Although my house laten zien en gevraagd wat ze erachter wilde. Ze koos voor geen vulling, maar alleen ongebleekte katoen als achterkant zodat het vlak blijft als tafelkleed. Die heb ik toen op tafel erop geregen en nu ben ik aan het doorpitten, met crèmekleurig garen wat ik op de Fonkeldag heb gewonnen. Het werkt prima, ik kan mooie kleine steekjes maken, maar er is weinig ruimte voor foutjes.

Hier zit het in het plastic quiltraampje. Dat weegt het minste en kan ik in bed, waar ik nu zit te blazen en puffen, gebruiken. De quiltstandaard staat beneden en de ring die erbij hoort is van hout en behoorlijk zwaar om op schoot te hebben met een stuiterend kind in je buik. Ze ligt nog altijd overdwars, wel telkens anders overdwars en heel soms een beetje schuin, maar dan wel met haar hoofd boven. Niet handig, als je vanaf morgen thuis zou mogen bevallen, want zo krijg ik haar er niet uit natuurlijk. En pijnlijk, alsof iemand door de basketbal, die ik heb ingeslikt, aan het schoppen is. Nog even doorzetten. De naamslinger, traditie hier in huis, is ook nog niet klaar. De lapjes liggen er wel voor, maar beneden.